“Het is een combinatie van geven en nemen”

Ron Wessels - Vrijwilliger, Veenhage

Vrijwilligerswerk is Ron Wessels, vrijwilliger bij Veenhage, al vanaf vroege leeftijd met de paplepel ingegoten. Zijn ouders waren vroeger altijd al heel actief en als er dan extra handjes nodig waren, hielp Ron ook mee. Dus toen hij zo’n acht jaar geleden ziek werd en niet meer kon werken, wilde hij wel graag aan de slag blijven. ‘GGZ Delfland was op dat moment actief met mensen proberen onder te brengen in een nieuwe stageplek, werkomgeving of vrijwilligerswerk. Dankzij hen ben ik bij Veenhage terecht gekomen. Ik had een gesprek, ben een week later begonnen en nooit meer weggegaan.’

Je kan beter bezig blijven

Ron laat zich door zijn ziekte niet tegenhouden: ‘Je kan thuis gaan zitten op een stoel, maar je kan beter bezig blijven. Ik vind het heel leuk als je de mensen ziet genieten. Dat is heel bijzonder.’ Naast zijn vrijwilligerswerk bij Veenhage helpt Ron ook op de basisschool van zijn jongste dochter, gaat hij bijna dagelijks lopen met een jongen van 14 jaar die een handicap heeft en is hij taalmaatje. Totdat Ron ziek werd, heeft hij zijn hele leven waterpolo gespeeld. Helaas ging dat op een gegeven moment niet meer, maar zijn vrouw en kinderen waterpoloën nog wel en ook hier helpt Ron geregeld een handje mee. ‘Zwemmen is een beetje de rode draad in mijn leven. Ik verzamel boeken en documenten over zwemmen en ik probeer daar ook verhalen bij te maken voor op mijn blog lezenoverzwemmen.nl. Ik wil de geschiedenis van bepaalde documenten of personen achterhalen. Het leuke is dat ik de kennis die ik daarbij vergaar soms ook kwijt kan bij de hersengymnastiek die ik in Veenhage verzorg. Dan vraag ik bijvoorbeeld: “Vroeger ging dat zo, hoe ervaarden jullie dat?” en daar komen soms hele leuke verhalen uit. Het zijn natuurlijk hele andere tijden waarin die mensen opgegroeid zijn en ze weten er nog veel van. Ik vind dat heel interessant, die verhalen over vroeger. De herinneringen daaraan zijn soms zo mooi.’

Een voldaan gevoel

Ron vervolgt: ‘Het is een vast groepje bewoners van vijf tot acht personen waarmee ik de hersengymnastiek doe. Het leuke daarvan is dat je de bewoners echt leert kennen. Je weet bijvoorbeeld dat iemand in Den Haag heeft gewoond of een hond had en dan kan je daar weer op inspelen. Daar worden de bewoners vaak ook enthousiast door. Er is bijvoorbeeld een mevrouw bij hersengymnastiek die, als ik haar een vraag stel, daar vrijwel nooit antwoord op kan geven. Toen ik muziek uit de jaren 50 ging draaien, zat ze ineens mee te zingen en pakte ze mijn hand. Het is heel mooi om dat te zien. Dan ga ik met een vermoeid, maar heel voldaan gevoel naar huis.’

‘Toen ik oude muziek ging draaien, zat ze ineens mee te zingen en pakte ze mijn hand. Het is heel mooi om dat te zien’

Naast de hersengymnastiek helpt Ron ook bij het kegelen. ‘Het kegelen doen we altijd met drie vrijwilligers. Dan gaan we met zo’n 10 á 15 bewoners van verschillende afdelingen kegelen. Even kletsen met elkaar en er een gezellige middag van maken. Ik hou er zelf altijd wel van om grapjes te maken. Soms help ik een bewoner met opstaan en zeg ik: “zullen we dansen?” en je merkt aan ze dat ze dat prachtig vinden. Vaak denken mensen dat ouderen daar niet op zitten te wachten, maar ze vinden dat juist heel erg leuk.’

Het levert je zoveel op

‘Het leuke van kegelen is ook, behalve dat het voor mij en de bewoners fijn is om bezig te zijn, dat je dat met meerdere vrijwilligers doet en dat je daardoor ook hele andere soort contacten hebt. Je leert heel veel mensen kennen. Bij Veenhage is het echt een grote familie. Iedereen kent elkaar en er wordt altijd gedag gezegd en gevraagd hoe het met je gaat. Het is heel fijn dat wij als vrijwilligers wat taken uit de handen kunnen nemen, maar het levert voor jezelf ook zoveel op: je krijgt zoveel waardering, er ontstaan leuke contacten en je hoort zoveel mooie verhalen.’

‘Bij Veenhage is het echt een grote familie’

De mooie momenten

Het meest bijzondere aan vrijwilligerswerk zijn voor Ron toch vaak de kleine dingen of de mooie gesprekken die hij heeft met de bewoners. ‘Soms zijn mensen ineens erg verdrietig en dan neem je even de tijd voor een gesprekje met diegene. Dan haal je een kopje koffie en ga je er even bij zitten en dan zie je iemand weer opknappen. Dat zijn wel echt de mooie momenten. De bewoners hebben vaak best een hoop meegemaakt. Ik vind het ook heel bijzonder hoe mensen zich soms openstellen en je het vertrouwen geven door je dingen te vertellen.’

Op de vraag of Ron nog iets kwijt wil over zijn vrijwilligerswerk, antwoordt hij: ‘Het is een combinatie van geven en nemen. Je helpt niet alleen mensen, je krijgt er zelf ook heel veel voor terug. De voldoening, de gezelligheid en de contacten. Dat is de kern van het vrijwilligerswerk voor mij.’         

Pas jij bij Pieter van Foreest? Vind je vacature