“Er zijn mensen die me voor gek verklaren, maar ik kom nog altijd blij thuis van mijn werk.”
Adrie Boekestijn - Helpende, Triangel
Adrie Boekestijn loopt al aardig wat jaren mee in Triangel. Eerst als vrijwilliger, toen als zorghulp, later als helpende en drie jaar geleden mocht ze met pensioen, maar besloot ze gewoon nog door te gaan. Haar bijzondere verhaal vertelt ze je graag.
Dertien jaar lang vrijwilliger
‘In 1997 ben ik begonnen met vrijwilligerswerk in Triangel. Ik wilde altijd al graag in de zorg werken, maar omdat ik vroeger samen met mijn man een eigen bedrijf had, is dat er eigenlijk nooit van gekomen. Door persoonlijke omstandigheden en toen ik een vacature zag voor vrijwilligerswerk in Triangel, ben ik dat gaan doen. Ik ben toen begonnen met het helpen met de maaltijden in de zaal. Van het een kwam het ander en dat vrijwilligerswerk breidde zich verder uit. Ik heb dertien jaar lang vrijwilligerswerk gedaan en vond het altijd erg mooi om te doen, maar al die tijd dacht ik ook: “Ik zou zo graag in de zorg willen werken.”’
Ga het dan gewoon doen
Adrie vervolgt: ‘Toen het op een gegeven moment niet goed ging met ons bedrijf door de crisisjaren, opperde mijn dochter dat ik een open sollicitatie zou doen bij Triangel. Mijn man moedigde me hier ook in aan, hij weet dat ik al mijn hele leven in de zorg wilde werken en zei: “Ga het dan gewoon doen!” Een lang verhaal kort, toen mij gezegd werd dat ik hier in Triangel een baan kon krijgen naar aanleiding van die open sollicitatie, was ik zo ontzettend blij. Het was echt een cadeautje voor mij.’
Adrie begon als zorghulp in Triangel, maar al snel hadden zij en haar collega’s door ze meer in haar mars had. ‘Toen ben ik de opleiding gaan doen tot helpende. Dat was best pittig, vooral omdat ik niet zo handig ben met computers. Maar ik vind het heel mooi dat ik die opleiding heb kunnen doen en ik ben trots dat het gelukt is!’
Drie keer een jaarcontract
Jarenlang heeft Adrie vol plezier in de zorg gewerkt, en toen werd ze 65 en kwam haar pensioen in zicht. Haar manager vroeg haar wat ze ging doen na haar pensioen, waarop Adrie zei: ‘Ik ben begonnen als vrijwilliger, dan word ik dat toch weer?’ Toen haar manager opperde dat ze ook gewoon als medewerker mocht blijven, besloot ze dat te doen. ‘Mijn manager zei toen: “Ik wil je drie keer een jaarcontract geven.” Dat vond ik toen wel erg lang. Maar, dat is nu bijna drie jaar geleden. In maart zijn de drie jaar om. Daar schrok ik best van, wat vliegt de tijd!’
Het mooiste aan haar werk? Dat is toch wel het contact met de bewoners. ‘Er is een dame die ik hier heb mogen ontvangen toen ze naar Triangel verhuisde. Dat eerste contact zat gelijk goed, en nog altijd zie ik mevrouw opleven als ik er ben. Ik hoor ook wel eens achteraf dat bewoners het zo leuk vinden als ik er ben. En dan denk ik: “Wat doe ik nou voor bijzonders?” Maar natuurlijk is dat leuk om te horen.’
Mooie verhalen
Adrie is zelf een Lierenaar en regelmatig komt het dan ook voor dat bewoners haar familie nog kennen, of Adrie zelf van toen ze nog een klein meisje was. ‘Van de week was er een dame die zich nog kon herinneren dat ze vroeger altijd naast mijn moeder in de kerk zat. Hoe mooi is dat? Mijn moeder is niet oud geworden, dus dat zijn dan voor mij hele mooie verhalen om te horen.’
Adrie heeft haar enthousiasme overgedragen aan haar man, hij is sinds een jaar ook vrijwilliger bij Triangel. ‘Hij fietst op donderdag op de duofiets met bewoners dat doet hij altijd heel enthousiast. Hij gaat niet alleen een stukje fietsen, maar drinkt ook een kopje koffie met de bewoner en verzint allerlei dingen. Mijn man werkt zelf ook nog twee ochtenden. En hij zegt ook: “Waarom zou jij nou stoppen? Je hebt het zo naar je zin.”
Ik hoor inmiddels bij de inboedel
Stoppen? Daar denkt Adrie nu nog niet aan. ‘Je moet een keer zeggen van: “Nou is het klaar.” Maar ik heb het gevraagd aan mijn manager en er zit geen bepaalde tijd aan vast, dus ik mag nog een paar jaartjes door. Ik hoor inmiddels ook een beetje bij de inboedel hier. Er zijn mensen die me voor gek verklaren, maar ik kom nog altijd blij thuis van mijn werk.’