Hoe Marjolein gelukkig werd van haar overstap naar de zorg

Marjolein Davids (53) was ruim vijftien jaar als zelfstandige actief toen ze mei vorig jaar besloot in de zorg te gaan werken. Die overstap is haar bijzonder goed bevallen. Haar ervaringen deelt ze graag op haar Facebookblog Marjolein in de zorg. En ja, ze kan het anderen zeker aanraden om net als zij in de zorg te gaan werken.

Het is haar vrije dag als deze krant met haar heeft afgesproken. Op tafel liggen studieboeken want Marjolein volgt een mbo-opleiding helpende. Dat ze ongeveer vijftien jaar lang op zolder achter de naaimachine zat om thuis turnpakjes te maken, was geen vooropgezet plan, vertelt ze. “Ik heb altijd geturnd en ook lesgegeven. Door een blessure ben ik daar op een gegeven moment mee gestopt. Vervolgens ben ik er tien jaar tussenuit geweest. In die tijd kreeg ik kinderen. Maar daarna ging het weer kriebelen. Een keer vroeg iemand waar ik mijn turnpak had gekocht. Toen ik zei dat ik dat zelf had gemaakt, ik heb een mbo-opleiding Mode en Kleding en een hbo-opleiding Textiele werkvormen gevolgd, kreeg ik de vraag of ik dat ook voor de vereniging kon doen? Ik heb toen de pakjes voor de selectiegroep gemaakt. Zo is het begonnen.” Als ze steeds meer opdrachten krijgt, besluit Marjolein, die in het verleden ook werkte als kwaliteitscontroleur bij Miss Etam, zich als zzp’er in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. “Ik wilde belasting gaan betalen”, verduidelijkt ze haar stap om als zelfstandige zonder personeel actief te worden.

Never nooit
“Toen ik jong was wilde ik in de verpleging of in de mode gaan werken. Maar toen ik van de mavo kwam, was ik vijftien, ik was echt een ‘vroege leerling’ en was nog te jong om intern te gaan. Vervolgens heb ik een tweejarige schakelopleiding gevolgd die enigszins op de zorg was gericht. Onderdeel daarvan was onder meer een stage in een verpleeghuis. Dat vond ik verschrikkelijk. Nee, in een verpleeghuis ging ik never nooit werken! Dat had er ook mee te maken dat mensen die destijds in een verpleeghuis woonden bij elkaar op zaal lagen en totaal geen privacy hadden. En ze vonden me te lief. In het ziekenhuis waar ik stageliep, had ik het trouwens wel heel erg naar mijn zin. Dat ik uiteindelijk voor de mode koos, had er ook mee te maken dat ik graag turnde en dat was lastig met onregelmatige diensten te combineren.”

Banenmarkt
Waarom besloot ze te stoppen als zzp’er en toch in de zorg te gaan werken? “Ik begon nekklachten te krijgen want de hele dag achter de naaimachine zitten, is niet heel goed voor je lijf. Wat ook meespeelde, was dat mijn man een nieuwe baan had en met allerlei fantastische verhalen thuiskwam en ik zat de hele dag alleen thuis, dus veel had ik niet te vertellen.” Daarop besluit Marjolein het roer om te gooien. “De zorg is altijd wel een beetje blijven kriebelen maar ik zag altijd allerlei beren op de weg. Ik heb toen de stoute schoenen aangetrokken en een vriendin die op een andere zorglocatie was gaan werken gevraagd of ik eens een dagje kon meelopen. Dat kon. Dat heb ik toen gedaan bij de gastvrouw die actief is in de centrale huiskamer. Onderdeel van haar werk is dat ze ook dagelijks kookt voor de bewoners maar dat zag ik niet zo zitten. Na een tijdje werd ik erop gewezen dat er in Delft een banenmarkt was speciaal gericht op de zorg. Ik dacht er allemaal kraampjes met foldertjes aan te treffen maar ik kwam er gelijk in een soort sollicitatiegesprek terecht. Dat overviel me. Of ze me dan weer mochten bellen want ze voelden een klik. Ik dacht: wat is mij nu overkomen? Ik vertelde dat toen tegen die vriendin en die reageerde dat ze zou vragen of ik nog een keertje bij haar op de afdeling kon meelopen. Ik vond het gelijk fantastisch om mensen te helpen met alle zorg die ze nodig hebben. De teammanager kreeg er lucht van en vroeg wat ik ervan vond. Gevolg: nog geen anderhalve week later, op 8 mei 2024, stond ik in mijn pak op de afdeling. En dat was dit keer geen turnpakje.”

Engelengeduld
Gevraagd naar wat ze van haar werk in de zorg vindt, antwoordt Marjolein enthousiast: “Fantastisch! Wat is er nu mooier dan dat je voor iemand iets kunt betekenen? Dat je net die glimlach op iemands gezicht kunt toveren! Het zijn de kleine dingen die je voor mensen kunt doen die het zo waardevol maken. Daarnaast moet je je ook in de mensen verdiepen die je verzorgt, want iedere persoon vraagt om een andere benadering. En, en dat is volgens mij heel belangrijk, je moet echt engelengeduld hebben, wil je in de zorg kunnen werken.” Dat laatste geldt volgens Marjolein ook voor de omgang met de buitenwacht. Om te beginnen de directe familie. Verder vindt Marjolein het directe contact met de bewoners erg belangrijk. “Ik heb wel gesprekken met dementerende bewoners waar geen touw aan vast te knopen is of waarbij de woorden onverstaanbaar zijn maar als je dan op de juiste manier reageert, een kwestie van aanvoelen, kun je een fantastisch gesprek hebben; een woordeloos gesprek kan ook een gesprek zijn. En wat ook belangrijk is: hoe meer je je aanpast aan de mensen, hoe rustiger ze worden. Het zijn vaak de kleine dingen die het hem doen.” Zou je het mensen kunnen aanraden om in de zorg te gaan werken? “Zeker, ik hoop dat er veel mensen in de zorg gaan werken. Vooral uit passie en liefde voor de mensen.”

Blog
Over haar werk in de zorg houdt Marjolein Davids een blog bij op Facebook, getiteld Marjolein in de zorg. “Vrij aan het begin heb ik er een keer een verhaaltje op geschreven over dat ik enthousiast was over mijn werk. Daar kreeg ik toen hele leuke reacties op. Ook vond iemand dat ik er een boek over moest gaan schrijven. Voor de grap heb ik toen in een plakboek wat van die verhaaltjes gedaan en dat aan haar gegeven. Later heb ik in eigen beheer een echt boek uitgegeven: Zorg is liefde en als kerstcadeautje aan mijn collega’s gegeven. Het is opgemaakt als een blog, dus met tekst maar op één kant van het papier. Op mijn blog schrijf ik over wat mijn bezighoudt in de zorg. Ik hoop dat veel mensen het gaan lezen en ik daarmee mensen kan enthousiasmeren om eens een kijkje te gaan nemen in de zorg en te zien hoe het er echt aan toegaat. Het is echt niet allemaal kommer en kwel, zoals regelmatig op tv wordt getoond. Er zijn heel veel mensen echt blij en dankbaar dat hun vader of moeder, man of vrouw bij ons woont.”

Bron: Rodi