“Nederland heeft de beste gezondheidszorg van Europa. Ik kan hier van de beste leren en daarom heb ik hier voor gekozen.”

Pinkan, Nada en Santi zijn drie van de 20 verpleegkundigen die afgelopen januari naar Delft kwamen om te leren en te werken bij Pieter van Foreest. Een half jaar later zoeken we ze op om te kijken hoe het nu met ze gaat, hoe het eerste half jaar is verlopen en of ze al een beetje gewend zijn aan de Hollandse gebruiken.

Pinkan werkte als verpleegkundige op de Neonatologieafdeling van een ziekenhuis in Indonesië. Haar vriend is degene die haar de tip gaf om zich in te schrijven voor een traject voor het behalen van een internationaal erkend diploma HBO-Verpleegkunde. Een traject van vier jaar leren en werken in Nederland. Pinkan: ‘Het leek mij een mooie kans om ervaring op te doen en een internationaal erkend diploma te halen, dus ben ik het avontuur aangegaan’. Via Yomema, een organisatie in Indonesië die samenwerkt met het Ministerie van Gezondheid in Indonesië, kwam ze goed voorbereid naar Nederland. Vol goede moed ging ze aan de slag al moest ze in het begin behoorlijk wennen. Het verschil tussen de Neonatologie in het ziekenhuis en het verpleeghuis in Nederland kon niet groter zijn. Ze beheerste de Nederlandse taal al redelijk, maar de Hollandse gebruiken en gewoontes vroegen om wat aanpassingsvermogen. Vooral de directheid van de Nederlanders is nog best lastig. Pinkan: ‘In Indonesië zijn we niet gewend elkaar zo direct aan te spreken. Als iemand mij aansprak op mijn werk, betrok ik dat in het begin erg op mijzelf en werd ik er soms verdrietig van. Esther en Lianne, de praktijkcoaches vanuit Pieter van Foreest, hebben mij toen uitgelegd dat het in Nederland heel normaal en zelfs goed is om elkaar aan te spreken over zaken die beter of anders kunnen. Dat heeft niets te maken de persoon zelf.’

Ook Nada werkte in Indonesië in een ziekenhuis. Net als Pinkan kwam ze eveneens in contact met Yomema om vervolgens in Nederland te gaan werken en leren. Nada: ‘Nederland heeft de beste gezondheidszorg in Europa. Ik kan hier dus van de beste leren en daarom heb ik gekozen voor werken en leren in Nederland. Ik mis mijn ouders thuis wel heel erg, maar gelukkig kunnen we videobellen.’ Nada heeft inmiddels haar draai in Delft gevonden. Samen met Pinkan, Santi en met andere medestudenten woont ze in Delfshove. Ze houdt van de natuur en gaat regelmatig een rondje hardlopen in de Delftse Hout. ‘In onze vrije tijd proberen we Nederland en Europa ook een beetje te verkennen. Amsterdam, Valkenburg, Maastricht en Parijs. Genoeg plekken die de dames nog willen gaan bezoeken.’ Nada herkent de cultuurverschillen waar ze in het begin tegenaan liep. ‘Ik wil graag helpen dus in het begin deed ik alles wat mijn collega’s aan mij vroegen.  Hierdoor kwam ik soms niet aan mijn eigen werkzaamheden toe. Ik heb geleerd hoe ik op een goede manier aan mijn collega’s duidelijk kan maken dat ik graag wil helpen, maar dat ik ook mijn eigen taken en werkzaamheden heb,’ glimlacht Nada.

Santi knikt instemmend. ‘Maar we voelen ons hier bovenal heel erg welkom. Esther, Lianne, Roel en alle andere collega’s helpen ons allemaal zodat we ons zoveel mogelijk thuis kunnen voelen.’ Op de vraag om hiervan een voorbeeld te noemen reageren ze alle drie heel enthousiast. Santi: ‘In Nederland heb je goede toko’s en kun je veel Indonesische spullen kopen, maar ook de patat, de poffertjes en de frikandellen zijn erg lekker. In Delfshove hebben ze speciaal voor ons een Indonesische middag georganiseerd en hebben we samen met tante Lien Indonesische liedjes gezongen. Dat was zo’n leuke middag.’

We sluiten het gesprek af met de vraag of ze enig idee hebben wat zij na deze vier jaar gaan doen. Shanti hoopt langer in Nederland te kunnen blijven en te ervaren hoe het is om als HBO-Verpleegkundige te werken. Pinkan legt uit dat de ouderenzorg en de gezondheidszorg in Nederland heel anders georganiseerd is dan in Indonesië. In Indonesië gaat de gezondheidszorg over genezen en beter maken. Ziektes als dementie bestaan wel maar je ziet het niet zoveel. Het vindt veelal achter de voordeur plaats. In Nederland in de ouderenzorg werken is voor haar een hele nieuwe wereld die open gaat. ‘Ik hoop dat ik daar uiteindelijk een stukje van mee terug kan nemen naar Indonesië,’ zegt Nada. Pinka en Santi zijn het daar helemaal mee eens. We nemen afscheid en de dames vertrekken vrolijk kletsend en giechelend op de fiets richting huis.